Kind centraal op Noah’s Ark
Noah’s Ark breidt zich weer verder uit. Het fundament voor twee nieuwe familiehuizen wordt gelegd. En twee huizen zijn recent geopend. De opening van de nieuwe familiehuizen zijn voor de jongens een grote stap geweest. Ze hebben nu een persoonlijke auntie (tante) die voor hen als een moeder fungeert. Hoewel de omstandigheden nu natuurlijker zijn, door de persoonlijke ‘auntie’ en een kamer gedeeld met minder kinderen, wordt het kinderhuis en de ‘broertjes, zusjes en tantes’ aldaar wel gemist. Gelukkig zien ze elkaar weer op school en in hun vrije tijd. Het komt regelmatig voor dat we op een verjaardag worden uitgenodigd. Deze worden in Oeganda niet altijd gevierd, maar wij vinden dit wel belangrijk voor de vorming van hun eigen identiteit. Als we worden uitgenodigd fungeren we als oom en tante en uiteraard wordt met grote spanning naar een cadeautje uitgekeken.
De opening van familiehuizen is belangrijk voor de doorstroom vanuit het kinderhuis. Er komen er nog altijd bijna maandelijks nieuwe baby’s, hoewel niet altijd vanuit onomkeerbare of uitzichtloze omstandigheden. Meestal worden de ouders niet meer teruggevonden of kan familie tijdelijk niet voor de pasgeborene zorgen door bijvoorbeeld overlijden van de moeder bij de geboorte.
Toen we twee jaar geleden hier kwamen, had Hermina een baby uit het kinderhuis in de kliniek die speciale aandacht vroeg. De moeder was overleden en de vader had aan de organisatie gevraagd om voor deze jongen te zorgen. Een virus hield de jongen een tijd in de kliniek waar Hermina bijzondere en persoonlijke zorg verleende. Dit gaf een blijvende band, die Hermina ook onderhield. Zodra Hermina in de afgelopen twee jaar haar gezicht liet zien op de baby- en peuterafdeling kwam de jongen aangesneld. Eerst kruipend en inmiddels lopend, dan kroop hij op schoot en in haar armen. Afgelopen weekend is de jongen met zijn vader herenigd. We zullen deze lieve jongen missen, maar zijn dankbaar dat hij herenigd is.
In Oeganda is er een groot probleem met wat we hier noemen de ‘special needs’, kinderen met beperkingen. Het land, met een van ‘s werelds jongste bevolking, (ongeveer 70% is jonger dan 24) en waar slecht 2% ouder wordt dan 67 jaar, kent veel van deze ‘special needs’. Dit kan ontstaan door ondervoeding, zuurstoftekort bij de geboorte, ongelukken en ziekten door gebrek aan goede zorg en medicijnen. Met het hoge geboortecijfer in Oeganda en de grote populatie aan kinderen begrijpt u dat in dit land het aantal kinderen met ‘special needs’ groot is. Volgens cijfers wordt nog geen 7% van deze groep goed behandeld. Noah’s Ark is nu bezig met het opzetten van een speciaal huis om deze groep beter te bedienen. Onze bediening richt zich niet dagelijks op deze groep. We hebben een Nederlandse collega die daar verantwoordelijk voor is. Maar in het algemeen komen speciale hulpvragen wel op je pad. Zo mochten we verleden jaar speciale spullen meenemen voor een blind jongentje. Recent heeft John de Bijbel gemaakt die uit elkaar gevallen was voor een spastisch meisje. Kleine dingen geven een grote glimlach. Als het slecht weer is en erg glad dan begeleiden we hen naar huis, samen met anderen. Zo proberen we als familie goed voor elkaar te zorgen, zodat ook de ‘speciaal needs’ dat ze er helemaal bij horen.
Vanuit de overheden heeft Noahs Ark een positieve bekendheid. Zo zijn jaren terug de koning en koningin van Buganda hier geweest, het grootste koninkrijk binnen Uganda. Een half jaar geleden kwam een van de zonen van de president samen met een staatssecretaris op bezoek en recent hadden we bezoek van de Italiaanse ambassadeur. De kinderen laten met veel vreugde dan hun talenten zien. Zo werd een traditionele dans opgevoerd en speelde de band van Noah’s Ark. John had met een groot aantal kinderen en enkele tieners een groot schilderij gemaakt. De kinderen weten zich op deze manier gewaardeerd en het is goed voor de verhoudingen met de overheden om te laten zien hoe de kinderen zich ontwikkelen. De band is nu uitgenodigd om voor de ambassade op te treden.
Familiehuis opening
Op bezoek
Geholpen moeders
Overhandiging schilderij
Goede zorg is niet vanzelfsprekend. Zo werden afgelopen periode een aantal kinderhuizen bezocht wat resulteerde in een opname in de kliniek van Noah’s Ark van vijf ernstig ondervoede kinderen. De kliniek kent naast het ondervoedingsprogramma en buurtbezoeken een programma om borstvoeding op gang te helpen. Een slangetje wordt op de borst geplakt met het uiteinde in een bekertje kunstvoeding. De baby denkt dat het uit de borst komt en gaat dan harder en langer zuigen. De borstvoeding komt dan weer op gang. Het kindje groeit van de kunstvoeding, heeft meer kracht en dan bouwen we de kunstvoeding weer af. Dit kan al een verschil maken of de moeder voor de baby kan blijven zorgen. Geld om babymelk te kopen is er helaas vaak niet, als dan de borstvoeding niet wil, is dat traumatisch voor de moeder.
Naast het werk in de kliniek en op de school blijven we druk met het werk voor de zondagschool. De kinderen kijken er naar uit, de samenwerking met de oudere tieners in het voorbereiden en onderwijzen is mooi werk. De afgelopen periode hadden we vrienden op bezoek en die hebben in een aantal programma’s meegedaan. Zo had John ineens verjaardagsvisite en zijn we met elkaar ook de omgeving gaan verkennen. We hebben bij een aantal arme hutten spullen gebracht. Zo konden we de huizen bezoeken waar veel van de leerlingen vandaan komen en wat helaas ook de omgeving betreft waar kinderen ter vondeling worden gelegd of wanneer de baby’s uit uitzichtloze situaties gered worden. Armoede en reddeloosheid is moeilijk om aan te zien. We zijn dan ook nog steeds erg dankbaar dat we met elkaar dit werk mogen te doen om kinderen te helpen een betere toekomst op te bouwen waarin waardering en zorg hun ontwikkeling ten goede komt.
Eindelijk geregistreerd...
28 februari 2023
Daar ging ik dan weer, achter op de motor naar de hoofdstad. Dit keer dacht ik wel alleen te kunnen gaan, zonder Oegandese collega. Wat zou de dag me brengen? De eerste hobbel was al om veilig in de stad te komen. Het ene moment passeerden we een grote vrachtauto waarvan de grote wielen enkele centimeters van ons verwijderd waren. Dan weer schoten er andere motors voor onze motor langs. Naarmate de stad in het zicht kwam, werd het gevaar groter. Ik besloot naar boven te kijken. Alleen naar God Die mij veilig in de stad kon brengen en door alle uitdagingen heen kon loodsen. Op weg naar mijn papiertje als geregistreerd verpleegkundige in Oeganda. Achterop de motor dwaalden mijn gedachten terug naar de tijd in het Kawolo regeringsziekenhuis.
Moses heette hij. Ik kwam hem tegen 's morgens op de mannenafdeling. Ik zag hem voorbij strompelen toen ik het rapport aan het lezen was. Zijn blouse gescheurd, vol bloedvlekken, zijn gezicht gezwollen. Even later lag hij in bed aan het einde van de afdeling. Zonder deken of laken. Hij sprak geen woord Engels. Ik wist alleen dat hij Moses heette. Niemand was bij hem, niemand om hem te wassen, om hem moed in te spreken. Wat was er gebeurd? Ook niemand kon het precies vertellen, want de politie had hem 'gedumpt' met het gegeven dat er een ongeluk was gebeurd. Wat iedereen wel zeker wist was dat zijn tas was gestolen tijdens het ongeluk. Dat schijnt normaal te zijn in Oeganda als je een ongeluk krijgt. Dus ook geen geld, niets om te eten. De dokter kwam langs met de constatering dat hij er niet dermate slecht aan toe was dat hij hij lang zou moeten blijven, maar dat hij op deze manier een bloedsuikerdaling zou krijgen en onderkoeld zou raken. Dat waren genoeg woorden om mij in actie te brengen. Wat gaan we doen voor deze jongen was mijn vraag aan de zuster die op kantoor zat. Aangezien ik niet wist of ze wat met mijn vraag ging doen, besloot ik eten te gaan halen. In de keuken vertelde ik het verhaal en kon ik yoghurt kopen. Mag ik een lepel erbij vroeg ik. Die moet je kopen, was het antwoord. Op dat moment was even mijn geduld op vanwege de genadeloze houding en ik legde duidelijk uit dat ik medewerking verwachtte met deze hulpeloze jongen. Daarop kwamen ze met een lepel, hoogst verbaasd dat ik me over een jongen ontfermde. Met gretige happen ging de 400 ml naar binnen en kon ik de enige afdelingsdeken bemachtigen voor hem. Inmiddels ging een van de zusters bij het hoofd vragen om geld om medicijnen voor hem te kopen. Gelukkig, men kwam in actie. Toen we de wonden aan het schoonmaken waren, kwam plotseling een leraar van de jongen binnen, die zijn taal sprak. Ik vroeg hem alle mogelijke vragen te stellen waar zijn familie was. Mozes wist geen telefoonnummer, maar uiteindelijk kwamen we er achter waar zijn vader werkte. De leraar gaf aan er werk van te maken en 's avonds terug te komen en eten mee te nemen. Later begreep ik dat men wel een week op een afdeling kan liggen zonder dat men weet waar de familie is.
Dit was alweer twee maanden geleden. Intussen probeerde ik op verschillende manieren digitaal mijn fel begeerde bewijs van registratie binnen te halen. Dat lukte niet, het systeem was blijkbaar te nieuw, daarom maar fysiek naar Kampala vandaag. Aangekomen bij de centrale plaats waar verpleegkundigen en verloskundigen worden geregistreerd kreeg ik een nummer om bij de bank in dollars te gaan betalen. Weer achterop de motor door de stad. Wat is het toch handig als je gewoon een bedrag kunt overmaken zonder dat met je geldbriefjes de stad moet doorkruisen. Aangekomen bij de bank accepteerde men mijn dollar briefjes niet. De een was te klein, de ander zat een vlekje op en de derde zat een scheurtje in. Met grote verbazing keek ik hen aan. De shillingbriefjes van Oeganda mogen verscheurd, verfrommeld en vies zijn, maar een dollarbriefje moet vlekkeloos zijn. Ik vroeg hen met shillings te betalen, maar dat mocht ook niet. Besluiteloos keek in naar het dollarbriefje in mijn hand en had even spijt dat ik niet met z'n tweeen was gegaan. Maar toen las ik de woorden op het briefje … In God we trust. Dat gaf me moed. Enigszins verontwaardigd zei ik tegen hen dat ik kwam om Oeganda te dienen en dat ze van een blanke dan verwachten om gewoon nieuw dollargeld van de bank te halen. Ik zei maar niet dat ik niet eens wist waar ik dat moest doen. Ik voegde er wel aan toe dat ik niet van plan was weg te gaan. Ik wilde of met shillings of met dollars betalen. Na wat discussieren onderling besloten ze dat ik met shillings mocht betalen. Opgelucht en dankbaar verliet ik de bank. Inderdaad, op God kunnen we vertrouwen.
Onderweg met een taxi,mijn eerste werkdag in Kawolo
5 november 2022
Door de drukte van het dorp banen we ons met de motor een weg naar de MTN, het telefoonbedrijf in Oeganda. Mijn telefoonnetwerk is namelijk afgesloten en ik moet even bewijzen dat ik hier toch mag blijven. Om mij heen hoor ik vooral het geluid van claxons of soms hoor ik Muzungu (blanke) roepen. Even ben ik in gedachten en denk ik dat ze claxonneren omdat ze me kennen. Ik heb de neiging om mijn hand op te steken, maar dan realiseer ik me dat het vooral de taxi's zijn die proberen om klanten binnen te halen of dat ze bijna een botsing krijgen en zichzelf hiermee veilig stellen. Glimlachend denk ik terug aan mijn ervaring van gisteren.
Ik was vroeg opgestaan om mijn eerste werkdag in Kawolo te beginnen. Maandag zou ik eigenlijk beginnen, maar ik moest plotseling nog eerst 40 kilometer reizen om me te melden bij het hoofd van de regio. Op het laatste nippertje kon mijn Oegandese collega me brengen, maar ook zij wist de weg niet en we verdwaalden hoog in de bergen. Uiteindelijk vonden we het hoofd en die was eerste tien minuten bezig om mijn naam te spellen, mijn geboortenaam nog wel….Heiltje Wilhelmina de Pater (zoals mijn paspoort vermeld). Hij vroeg mij of ik een Oegandese naam had gekregen, waarop ik hem vroeg een naam aan me te geven. Sanyu...klonk het direct, wat zoiets betekent als happiness (blij). Ik kreeg de indruk dat hij nog niet eerder met een blanke in aanraking was geweest en ik moest hem vertellen waarom ik bij hem kwam (wat ik ook niet precies wist). Uiteindelijk schreef hij een krabbel met een indrukwekkende stempel en zo was de laatste hobbel genomen om te gaan werken in Kawolo.
Daar zat ik dan in een blauw busje, wat men taxi noemt, op weg naar Kawolo. Ik was zo dom geweest om een overvolle bus af te slaan, omdat ze teveel geld vroegen, maar ik had spijt als de haren op mijn hoofd. Nu zat ik voor een goede prijs in een lege bus en moest ik drie kwartier wachten tot de bus werd gevuld met andere mensen. Wat verlangde ik even naar het bussysteem in Nederland waar je precies weet voor welke prijs je hoe laat vertrekt. Nou ja, ik probeerde me niet druk te maken dat ik natuurlijk veel te laat aan zou komen, mijn eerste werkdag nog wel. Uiteindelijk ging de bus rijden, maar een plek was nog niet bezet of misschien wel nog meer plekken als iedereen in moet schikken voor nog een passagier. Wat een opluchting, we waren onderweg. Maar na een paar honderd meter, stopte de bus alweer en begon de conducteur te roepen of er weer nieuwe passagiers waren. Dit gebeurde in nog vier dorpen en toen kwam er vaart in. Toen ik in Kawolo aankwam verontschuldigde ik me voor de verlate aankomst, maar het hoofd van de afdeling zei dat hij ook net aankwam door vertraging. Gelukkig, dat stelde me weer gerust.
Hoe heet je? vroegen ze met de rondleiding. Koortsachtig dacht ik na welke naam ik zou geven. Sanyu besloot ik en dat bleek goed uit te pakken. Op elke afdeling toverde ik weer een glimlach tevoorschijn met mijn Oegandese naam, waardoor het ijs brak. Toen ik uiteindelijk op de kinderafdeling mijn dag voortzette, hoopte ik van harte dat ik naar Sanyu zou luisteren als ze me zouden roepen en ik oefende nog een paar keer in mezelf. De hele dag volgende ik de arts met kolonne studenten in zijn kielzog en leerde van alles over tropische ziekten. Plotseling vroeg hij: Wat is het verschil tussen Holy Spirit en Holy Ghost? En weer bedacht ik me dat ik zo'n soort vraag nog nooit bij een artsenvisite in Nederland had gehad. Wat ging de dag snel en aangezien de terugrit lang kon duren, begaf ik me naar de uitgang. Hopend en biddend dat de terugreis goed zou gaan.
En ja hoor, daar hoorde ik al een conducteur zwaaiend en roepend: ''Kampala, Kampala, Mukono, Mukono…'' 2.000 shilling bood ik aan, waarvan ik wist dat ze 3.000 zouden terug bieden. Inmiddels heb ik wel geleerd om niet te vragen wat het kost, maar gewoon laag te bieden en het liefst in het Oegandees. Oke, 3.000 zoka (dat is genoeg). Op de terugweg was het moeilijk om de bus vol te krijgen, dus halverwege moesten we uit de blauwe taxi en werden we volgepropt bij een andere taxi. Tja, anders is het niet rendabel om te rijden. Even verderop kregen we een lekke band, maar die wisten ze snel te maken en zodoende kwam ik om half 7 's avonds weer veilig thuis aan. Dat was dag 1 op weg naar mijn licentie voor verpleegkundige in Oeganda.
Terug in Oeganda, een warm onthaal
25 september 2022
Inmiddels zijn we na ons verlof alweer 2 maanden in Oeganda. Het was een intensieve reis. Ondanks de extreme rijen op Schiphol en problemen met bagage waren we, dankzij een welwillende douane, net op tijd in het vliegtuig en kwamen gelukkig ook al onze koffers aan. Door onze vertraging van een paar weken waren onze gasten Thirza en Marry al 2 weken ingeburgerd op Noah’s Ark. We kregen niet alleen van hen een warm welkom (met o.a. een schoon en versierd huis), maar ook de kinderen en tantes kwamen in drommen en met luide kreten op ons af. Zo'n warm welkom hadden we niet verwacht. We hoorden dat ze ook gebeden hadden dat we weer terug zouden komen en we waren met hen dankbaar voor de verhoring.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'Armoede of rijkdom geef mij niet, voedt mij met het brood van het mij bescheiden deel. Anders zou ik verzadigd zijnde, U verloochenen en zeggen: Wie is de Heere? Of arm geworden zijnde zou ik stelen en de Naam van mijn God aantasten.' Spreuken 30:8,9
Hermina Schrijft over de kliniek, de cultuur en een blind jongetje
Al snel begon het werk in de kliniek. Enerzijds hetzelfde als voor ons verlof, maar toch wel opmerkelijke verschillen. De armoede lijkt toe te nemen, omdat ook hier de prijzen stijgen. Melk die niet meer kant-en-klaar wordt geleverd moeten we nu zelf samenstellen, waardoor het drukker is. Maar wat vooral aangrijpend is, is dat kleine ondervoede kinderen vaker overlijden. Zelfs als ze nog maar net binnen zijn in de kliniek en naar het laboratorium worden gestuurd. Een moeder vertelde ons dat ze vier dagen op zoek was naar iemand die haar geld kon geven voor het vervoer. Uiteindelijk had ze het geld (1 euro!) en haar kind overleed ter plekke in de kliniek. Sommige kinderen zijn zo instabiel dat ze per ambulance naar een groot ziekenhuis in de hoofdstad Kampala worden gebracht (zie foto)
In de kliniek geven we niet alleen bijvoeding, maar we leren hen ook wat het kindje kan eten naast (ontoereikende) borstvoeding. Vaak beginnen moeders al na 2 weken met koeienmelk als ze denken dat de baby te weinig heeft. Ook leren we hen hoe ze een groentetuin aan kunnen leggen om meer te investeren in goede voeding dichtbij huis.
Een van de verschillen met de Nederlandse samenleving hier is de wij-cultuur. Als ik s' morgens de kliniek binnenwandel kan het maar zo zijn dat vrouwen van een afdeling hun mat hebben versleept naar een andere afdeling waar meer vrouwen liggen. Of ze zitten op elkaars bed. Ze mengen zich in de gesprekken over het kind van de ander of ze helpen een andere moeder als ze te druk is met haar drie kleine, ondervoede kinderen. Vaak vind ik het hartverwarmend om te zien hoe ze elkaar helpen. Bijvoorbeeld als er even een luier nodig is bij het vervoer naar een ander ziekenhuis. Maar ik zie ook een keerzijde. Alles lijkt van iedereen te zijn. Als je hard werkt voor je inkomen en je hebt meer geld dan je broer, moet je het inleveren en delen met de rest van je familie. Op zich is daar niets mis mee, zo'n sociaal systeem. Maar de vanzelfsprekendheid van delen heb ik wel eens moeite mee. Soms lijkt het geen vraag, maar een logica. Maar wat zouden wij doen als we in hun schoenen stonden? Daarom is de tekst waarmee deze blog begint ons gebed.
Begin van dit jaar is er een bijna blind jongetje gebracht op Noah’s Ark. We noemen hem Tim in deze blog (zie foto). Tim was ernstig ondervoed en was ziek van malaria. Waarschijnlijk wist zijn moeder geen raad meer met hem en heeft hem ergens achtergelaten. Na goede zorg is Tim opgeknapt. Soms halen we Tim in huis om hem te helpen ontwikkelen met geluiden en kleuren. Tijdens ons verlof gaf iemand een speelgoed piano mee. Dat vindt hij fantastisch. Hij houdt van een grapje. Zijn beschadigde hoornvlies is vol met littekens. We hopen en bidden dat Tim geopereerd kan worden, waardoor zijn zicht zal verbeteren. Maar daarvoor moet hij wat ouder zijn.
John schrijft over PR-werkzaamheden en lesgeven
Toen we hier aankwamen begon net de schoolvakantie van vier weken. In de eerste termijn had ik al meerdere werkzaamheden naast mijn docentschap, zoals PR. De achteruitgang van de wereldeconomie heeft, met name door olie- en broodprijsstijgingen hier in Afrika, ernstige gevolgen. In Oeganda is dit gelijk levensbedreigend. Geld gaat niet meer naar de school voor de kinderen, maar naar de eerste levensbehoeften. De betere scholen zijn niet gratis. En hoewel overheidsscholen dit wel zijn, betaald men nog altijd voor boeken, materialen, het vervoer en vaak nog allerlei andere onkosten. Daarom gaat driekwart van de kinderen niet door naar het voortgezet onderwijs. Bij de PR werk ik mee aan diverse acties om o.a. deze doelgroep naar onze school te krijgen. Toen het merendeel na de vakantie terugkwam, was dat een grote opluchting. Al zijn er toch weer een paar afgevallen. Hoe zal het de laatste termijn gaan in deze omstandigheden? Hermina helpt ook een klein deel mee in de PR. Dit komt door de grote hoeveelheid werk. De doelgroep van sponsorkinderen binnen Noah’s Ark is anders dan die voor de school. Deze groep is door de gestadige groei van de afgelopen twintig jaar volledig voorzien van sponsors. Maar deze relaties moeten wel onderhouden worden. Zodoende schreven de tieners in de vakantie aan onze keukentafel hun sponsorbrief (foto hieronder). Met hen meedenken bleek effectief en goed voor onze relatie met hen.
Inmiddels is het lesgeven voor mij weer begonnen. Ergens begint de studie gewoon weer opnieuw om de leerlingen les te geven over hun land en positie in Oost-Afrika. Thema's als slavernij en de namen van de betrokken stammen en personen is een uitdaging op zich en vereist veel voorstudie. Het voordeel is dat ik op deze manier wel een snelcursus krijg van het land waar we werken. Het is bijzonder om dit te doen in samenwerking met mijn Afrikaanse collega's.
Wist u/jij dat?
- onze gasten 's nachts ons huis binnenkwamen met hun matras omdat ze een mierenplaag hadden en dat die plaag de volgende ochtend gewoon weer verdwenen was? (foto boven)
- als motorrijders moeten wachten op een patiënt uit het ziekenhuis ze regelmatig in slaap vallen? (foto boven)
- er hier twee ezels loslopen met de naam Lulu en Maggie (foto boven)
- het gevaarlijke Ebola virus in Oeganda is uitgebroken en er al 21 mensen zijn besmet?
Bidt u/jij mee dat de preventieve maatregelen gezegend worden?
Ons eerste verlof
28 juni 2022
De terugkomst in Nederland was bijzonder. We keken met elkaar dankbaar en verwonderd terug op ons verblijf in Afrika. Het was een stap in gehoorzaamheid en geloof en nu mochten we terugkeren met blijdschap. We hebben een plek bij Noahs Ark gevonden in Oeganda. Een bescheiden rol als onderwijzer en verpleegkundige, naast het wonen als echtpaar temidden van zoveel kinderen. Het is niet in een paar woorden uit te leggen wat ons werk precies inhoud en we waren dan ook dankbaar voor alle presentaties die we hebben mogen geven.
De verlofperiode bleek drukker dan verwacht (of hadden we het tekort gepland?). Het hoogtepunt was daarin de uitzenddienst. Hier hadden we naar toegeleefd en we zijn de dienst en alle betrokkenheid dankbaar ondergaan. Een periode waarin we veel van onze familie en vrienden even konden ontmoeten vooraf aan een lange periode zonder. We zijn ook dankbaar voor alle hulp, inzamelingen en moeiten die gedaan zijn voor ons werk in Oeganda. Verkopingen en inzamelacties die al bezig waren, maar waarvan besloten werd dat de opbrengst gedeeld werd. Dat maakt ons stil. Naast alle hulp die al geboden wordt, blijft elke gift of bijstand bijzonder. Toen was de tijd om ons te richten op het vertrek.
Het ging echter anders dan verwacht. We werden genoodzaakt het ticket te verzetten door positieve testen en de enige beschikbare datum die nog overbleef was vijf weken later. Temidden van boerenstakingen, personeelstekorten op de Europese luchthavens en massale geschrapte vluchten werden we gedwongen ons verlof te verlengen. Zelfs onze auto kwam niet meer door de APK. Gelukkig dat we een auto mogen lenen en dierbaren ons huisvesting nogmaals aanbieden. We merken dat we dan ook graag nog even tot rust hopen te komen om ons beter mentaal en praktisch voor te bereiden. Met gezondheid hopen we een volgende keer iets ruimer in te plannen. Nu bidden we vooral dat we de extra tijd goed zullen benutten en dat we weer door naar Oeganda mogen op 27 juli.
6 april 2022
Een verrassende rit
Elke keer vind ik het weer een uitdaging. Boodschappen doen op een ‘’boda boda’’, een soort motor waar John en ik uitgerust met een backpack achterop kruipen. Althans, pas als we onderhandeld hebben over de prijs, hebben we inmiddels geleerd. Het wordt 4000 shilling, een euro omgerekend. We hebben haast, want we willen niet weer dat onze telefoon- en internetabonnement wordt afgesloten, omdat het visum is verlopen. We hebben inmiddels een nieuw visum en hopen maar dat de winkel open is en dat internet werkt, zodat we niet weer drie keer terug moeten gaan.
Daar zitten we dan achterop. Het gaat zo hard en ik weet niet hoeveel schietgebeden ik opzend tijdens de rit om heelhuids aan te komen. Hoewel ik wat meer gewend ben aan het motorrijden, blijft het niet mijn favoriete bezigheid. De motor rijdt hard, vliegt overal tussendoor, staat plotseling op de rem als we bijna ingeklemd worden tussen twee vrachtwagens of een andere boda boda onze pas afsnijdt. Aangekomen eerst maar pinnen om alle boodschappen te kunnen betalen. Het is klam en vochtig weer en tot onze schrik zien we dat er een donkere lucht aanzwelt. We moeten nog naar de markt en met alle rituelen in begroetingen gaat dat wat tijd kosten. We besluiten om dit keer naar een andere kraam te gaan voor onze groenten, omdat het wat sneller gaat. Maar als we op de markt zijn, komen de eerste spetters al. Nog nooit zo snel boodschappen gedaan, uiteraard de helft vergeten.
Tevergeefs hoop ik dat de regenbui even wacht totdat we thuis zijn en plotseling stopt de boda boda bij een wat vervallen hut. Onze chauffeur is inmiddels doorweekt en kan niets meer zien. We schuilen onder een luifel, maar worden hartelijk welkom worden geheten door een jonge vrouw met een klein kindje. Het kindje zet het op een brullen bij het zien van de witte verschijningen in de donkere hut. Maar al gauw worden we vrienden als we een koekje uit de backpack halen. In de hut staat een kleine kast, een vriezer, een matras, een bankje en wat kleine spullen. Om het schrijnende wat te relativeren bedenk ik me dat het niet erg is hoe groot je huis is, als je maar droog bent. Maar deze gedachte stelt me niet gerust. Ondanks armoede zie ik vrede en vriendelijkheid bij deze vrouw en ik vraag me af waarom we hier onverwacht naar toe zijn gebracht. Alsof wij er niet zijn, begint ze met het warm aankleden van haar kindje, geven van borstvoeding en begint ze te lezen in iets wat op een Bijbel lijkt. En dan begint het gesprek…ze is christen geworden op het moment dat haar leven gebroken werd. Haar man liet haar in de steek met drie kinderen toen hij een goede baan kreeg en haar inruilde voor een ander. Ze vertrouwde niemand meer en kwam met christenen in aanraking. Ze vertrouwt nu nog alleen op Jezus Die haar in alles helpt. Ze verkoopt melk die ze bewaart in de vriezer. De regen vermindert en de boda boda driver krijgt haast. Na een afsluitend gebed stoppen we haar gauw nog wat toe voor haar vriendelijke gastvrijheid. We zien namelijk maar 1 ei in de kleine woning. Zou ze er vanmorgen om gebeden hebben? Haar blijde gezicht verraadt in ieder geval hoe dankbaar ze is. En nu weer terug door de blubber; heuvel op, heuvel af. Wat een opluchting om weer ‘thuis’ te zijn en tegelijk zijn we verwonderd over Zijn planning die de onze elke dag doorkruist.
School ‘New Horizon’ weer open na bijna 2 jaar!
19 februari 2022
Jongens op weg naar de primery school op de compound
Meisje van de community in de primery klas van Noahs Ark
Wist u dat er wel 200 kinderen op Noah’s Ark wonen? Door de schoolopening zijn er nog eens 200 tieners bij gekomen die in de omgebouwde containers wonen op het schoolterrein van Noah’s Ark. Daarnaast komen er nog meer 200 dan kinderen elke dag lopen vanuit de community. En wist jij dat deze kinderen al 2 jaar nauwelijks of geen onderwijs hebben gehad? Er is geen land ter wereld waar er, door de corona, zolang aan een stuk door de school gesloten was. U kunt zich wel voorstellen hoe blij de kinderen waren dat ze hun uniform weer aan konden trekken. Ook vele kinderen uit de community stromen elke dag hun klaslokaal binnen, die gevuld is met meer dan 60 leerlingen. Ze waren wel erg nieuwsgierig naar de Mzungu (blanke) leraar die les zou gaan geven. Na de eerste keer 1,5 uur les bedachten ze dat ze wel 3 uur les van de Mzungu konden krijgen. Aan het eind werd er voor John geklapt en gezongen. John probeert hen nieuwe methoden aan te leren waarbij ze zelf actief worden betrokken in de les, zoals presenteren en debatteren.
Verdriet en angst bij kinderen
Soms zijn er ook wel schrijnende situaties onder de leerlingen. Op een maandagmorgen kwam er een meisje in de kliniek die teveel pillen ingenomen had. Ze was de enige dochter van haar vader en hij verongelukte net voordat ze naar school ging. Als hier iemand overlijdt, wordt diegene meestal de dag erna begraven. Aangezien ze de hele week op Noah’s Ark verbleef had ze geen tijd gehad om het tragische verlies te verwerken. We hebben een tijd met haar gesproken en ze overgedragen aan de maatschappelijk werker van de school.
De kinderen zijn doorgaans vrolijk en hebben het goed op Noah’s Ark, alhoewel ze een eigen vader en moeder missen. Soms hebben ze last van angst, vooral ‘s nachts. Angst voor boze geesten die door middel van een magische, bovennatuurlijke kracht het leven van iemand verwoest (witchcraft). Die angst is ook te begrijpen, aangezien de duivelse macht hier een voelbare realiteit is. Men gaat vaak eerst naar een tover- of kruidendokter en komen in het uiterste geval naar de kliniek. Soms is het dan te laat, bijvoorbeeld als een kindje te ernstig ondervoed is.
Verlofperiode en uitzenddienst
Destijds hebben we de naam Sheepfold (schaapskooi) gekozen voor onze missie. Het is onze hoop en gebed om de kinderen niet alleen goede zorg en onderwijs te geven, maar hen ook te leiden naar de Goede Herder. Veilig in de schaapskooi. We hopen eind april voor een aantal weken terug te komen naar Nederland. In deze verlofperiode hoopt de uitzenddienst vanuit de CGK Renswoude plaats te vinden. In deze periode vertellen we ook graag over het werk en leven op Noah’s Ark. In de volgende blog hopen we daarop terug te komen met concrete informatie.
Voor meer foto's zie: impressies
Voortgang op Noahs Ark
Afronding Bingham Academy
We zijn dankbaar om te kunnen melden dat we ons nu kunnen concentreren op Noahs Ark.
Afgelopen periode hebben meerdere gesprekken plaatsgevonden o.a. met de Bingham Academy en ons thuisfront. In goed overleg is besloten om niet terug te keren naar Ethiopie. Vooral omdat de resterende tijd een korte periode betreft die niet opweegt tegen de gevolgen van de transitie en lange termijn doelen.
De Bingham Academy gaf aan onze overweging te begrijpen en wenst ons het beste. We kijken dankbaar terug op de ontmoetingen en het werk dat we hebben mogen verrichten.
De situatie in Ethiopie is nog altijd gecompliceerd en vraagt om veel gebed. Momenteel is er sprake van een staakt het vuren, maar de regio is er niet stabieler op geworden, gelijk er in heel de wereld veel onrust is of toeneemt. De oorlog heeft veel levens geëist en nog steeds dreigt er uitbreiding van hongersnood en verdere armoede die vooral de bevolking treft.
In Oeganda
Spanningen zijn er ook in Oeganda en deze komen soms ernstig dichtbij. De eerste keer toen Hermina naar de hoofdstad moest, keerden ze snel terug omdat er twee bommen waren afgegaan. Daarom bidden we ook voor bescherming.
Op de compound merkten we eerder weinig van de problemen buiten de muren. Zoals we in onze laatste berichtgeving konden vermelden genieten we van het werk dat we mogen verrichten. Helaas is er juist op het moment dat de kerst begon Covid ontdekt. Dit betekent dat het merendeel van de programma’s zijn afgezegd en de afzonderlijke units van elkaar zijn afgeschermd. Voor John betekende dit dat de jongens het schilderij waar ze aan hebben gewerkt niet konden presenteren en voor Hermina betekent dit dat ze voorlopig niet naar het kinderhuis kan. Het spannend wat dit betekent voor de opening van de school in januari. Als de scholen niet opengaan betekent dit de continuering van de lockdown die nu inmiddels al langer dan anderhalf jaar duurt. U begrijpt dat de gevolgen nu al reeds ernstig zijn.
We zijn dankbaar dat we tussen de (oudere) kinderen wonen, wat ons gelegenheid geeft in contact te blijven. We kijken terug op een bewogen jaar door de transitie in Ethiopie, maar zijn erg dankbaar voor de bereikte doelen aldaar en het werk dat we al hier hebben mogen verrichten. We merken dat de band met de kinderen begint te groeien. Soms is de pedagogische taak intensief, maar anderzijds is er voldoende ruimte om terug te trekken. Al staan er snel weer kinderen voor de deur, dat door de lockdown nu wel is verminderd.
Het valt nog niet altijd even mee te ontdekken hoe in deze nieuwe cross-culture setting de lijnen lopen en welke verwachting er zijn en hoe de dingen werken. We kijken vooral ook erg dankbaar terug op uw steun, betrokkenheid van de kerk en al het verrichte werk van het TFT. We zijn ook dankbaar voor alle hulp en medewerking vanuit Ethiopie en de Bingham Academy en vragen ook u nog te bidden voor verbetering van de situatie van vele mensen die beschadigt zijn door de oorlog of dierbaren hebben verloren.
Pad naar de ingang
Overburen
Op bezoek bij het kinderhuis
Boodschappen op de Boda
27-11-2021, Op Noahs Ark
Inmiddels trekken steeds meer westerlingen uit Ethiopië. Waar de ambassades tijdens ons vertrek nog aandrongen op een spoedig vertrek wordt de afgelopen week aangedrongen op onmiddellijke evacuatie nu er nog vluchten beschikbaar zijn. Ethiopië houdt ons bezig, waar het bekenden betreft, hoewel de meesten inmiddels wel vertrokken zijn. Terreurdreiging, antiwesters sentiment en verdere ontwrichtingen nemen toe. Waar ons verblijf in Oeganda in beginsel voor drie weken was, als een naar voren geschoven kennismaking, ziet het naar uit dat dit een langere termijn gaat aannemen. Als we al terug kunnen naar Ethiopië, zal het niet eerder worden dan januari 2022.
Voor de volgorde, afgelopen juli zouden we naar Noahs Ark vertrekken in Oeganda. Door de strenge lockdown zijn we eerst naar Ethiopië gegaan, omdat de scholen in heel Oeganda dicht gingen. Ethiopië zou een korte transitie betekenen, maar al snel bleek dat de scholen dicht bleven voor de langere termijn. We kregen een contract bij de Bingham voor een jaar om ons cross-cultureel voor te bereiden voor onze eindbestemming in Oeganda. De meeste praktische doelen voor de opleiding van John zijn wel behaald. Als de scholen in januari open mogen gaan betekent dat John zich vrij kan bewegen. Als we toch weer terug naar Ethiopië kunnen, zal dat zijn om in alle netheid het jaarcontract uit te dienen, om daarna beschikbaar te zijn voor Noahs Ark.
Hermina houdt zich op dit moment met name bezig in de (ondervoedings) kliniek en het kinderhuis. Op afbeelding 1 en 2 ziet u twee weken verschil van een kindje van 1,5 jaar wat opgenomen is in het ziekenhuis wegens malaria en ondervoeding. Goede voeding maakt zo’n groot verschil. Soms is er sprake van grote armoede of is een moeder zo jong dat ze niet goed weet hoe ze een peuter moet voeden. In het kinderhuis zijn ongeveer 10 baby’s, 15 peuters en nog heel veel grotere kinderen. Kinderen die allemaal snakken naar persoonlijke aandacht en liefde. Ze krijgen goede zorg van de ‘aunties’ in groepsverband. Maar het persoonlijke is vaak zo moeilijk door het vele werk wat ze moeten doen. Luiers verschonen, schoonmaken, eten klaarmaken, etc. Daar komen de gehandicapte kinderen nog bij. In Oeganda is het vaak lastig om voor hen goede zorg te krijgen, omdat ze denken dat gehandicapten demonen hebben. Ze worden wel verzorgd en op Noahs Ark wordt er hard gewerkt om dat beeld te veranderen, maar zo eenvoudig is het niet. Daarom betrekken we ook de grotere kinderen bij de zorg voor hen.
John is gestart met het geven van homeschooling (beeldende vorming) aan een kleine groep, totdat het weer mogelijk is om op school les te geven. Elke doordeweekse middag staan ze op de stoep. Samen gaan we starten met het geven van zondagschool aan kinderen tussen de 6 en 9 jaar, met een ondersteuning van de jeugd. We zijn gestart met een Bijbelstudie met een paar teenagers die graag zelf de zending in willen. Op dit moment wordt er ’s avonds hard geoefend in de kerk voor het Kerstprogramma. Vanuit ons huis kunnen we de liederen horen. En als ze even niet hoeven te oefenen, staan ze op de stoep om een spel te doen (afbeelding 3). Ons huis is tussen de huizen van de pubers en adolescenten. We hebben maar een rooster gemaakt, zodat degenen die willen allemaal regelmatig aan de beurt komen. Samen met alle jungle geluiden een dynamische plaats, vol verhalen, die soms heel tragisch zijn maar vaak ook heel mooi. Een van de sociaal werkers zei, de kinderen zijn niet ongewenst, maar juist door God gewild. Het overleven door moeilijke omstandigheden heen getuigt hiervan.
Ondervoedingskliniek
Blijdschap van herstel
Ontspanning of lessen in tactiek
2-10-2021, Nieuws over rekeningnummer, verblijfsvergunning en oorlogssituatie
Verblijfsvergunning
We zijn verblijd en dankbaar dat we inmiddels een werkvisa hebben ontvangen. Nu is het nog even wachten tot deze is omgezet naar een werkvergunning. In principe is voor ons beiden een verblijfsvergunning voor een jaar in zicht. We zijn hier erg dankbaar voor, omdat dit ons werk voortgang biedt. Anders was het kort gezegd niet mogelijk geweest om hier te werken.
Rekeningnummer
Helaas kunnen we nog niet een definitief rekeningnummer vermelden. Dit heeft met de huidige problematiek in het bankwezen te maken waardoor rekeningen moeilijker te openen zijn. Het proces heeft wel voortgang, maar besloten is om niet verder op eigen kosten in te teren, maar de optie te bieden bij onze kerk donaties te kunnen storten. Dit maakt dat wanneer u besluit ons werk financieel te willen steunen u daar nu de mogelijkheid toe hebt. Onze kerk is in het bezit van de ANBI-status waardoor uw gift aftrekbaar is bij uw belastingaangifte. Wanneer een definitief rekeningnummer er is, zullen wij u opnieuw berichten.
Als u gaat doneren, wilt u dan bij het nummer – MDW John & Hermina Burger vermelden, zodat de penningmeester onderscheid kan maken en de gelden kan reserveren. Anders komen de gelden niet aan bij ons en zullen zij ten bate van de kerk algemeen zijn.
Het rekeningnummer is NL 37 RABO 0155 7383 21 t.n.v CGK Renswoude onder vermelding van MDW John & Hermina Burger
Zie ook Over ons en uw steun
Over onze visie en werkzaamheden (wat steunt u?)
Op onze site vindt u wat ons werk inhoud en met welk doel we hier zijn. Onze basisvisie en die van ons ondersteunend thuisfrontteam is, dat wij zowel missionair als diaconaal werk verrichten. In onze situatie richt zich dat specifiek nu op Afrika. Door de lockdown konden wij niet naar ons oorspronkelijk doel in Oeganda en zijn we naar Ethiopië gegaan.
Deze beslissing stond niet op zichzelf, maar is ontstaan vanuit overleg, rekening houdend met de basisvisie. In Oeganda hadden we ons ingezet op de compound met de doelgroep van voornamelijk wezen, maar ook in bredere zin hadden we ons ingezet binnen educatie en gezondheidszorg.
In Ethiopië verrichten we nog steeds missionair-diaconale werkzaamheden. Vooraf aan de Bingham Academy verrichtte Hermina werkzaamheden in de kliniek (stichting Denbi) en heeft John bijvoorbeeld geparticipeerd in een voedselprogramma voor de allerarmsten. We hebben ons op die manier dienstbaar kunnen opstellen totdat de weg naar de Bingham Academy openging.
De Academy wordt geleid vanuit SIM en geldt als een missionair-diaconaal project. De expats werken allen op basis van giften. Daarnaast biedt het werkgelegenheid aan de bevolking van Addis Abeba. Doordat we in onderwijs, counseling en gezondheidszorg daar participeren zijn we onderdeel van een team dat mede voorziet in de mogelijkheid voor andere missionair-diaconale werkers. Deze werkers kunnen zich inzetten in diverse projecten in Addis, zoals o.a. armenzorg. We zijn door de school aan een bredere gemeenschap verbonden, die naast de schoolactiviteiten ook midden in de samenleving staat. Regelmatig komen de verzoeken voorbij van initiatieven waar we onderdeel van zijn. Zoals recent de ontstane nood door de overstromingen in de hoofdstad en de oproep om kleding te doneren. Bij impressies ziet u onze meest recente foto’s.
Vooruitzicht en visie
De afspraken die nu leidend zijn, gelden voor minimaal een jaar en dan moet er opnieuw naar de situatie gekeken worden. Dit alles zo de Heere wil en wij leven. Intussen houden we contact met Noahs Ark hoe de ontwikkelingen daar gaan. Ons streven blijft om naar Oeganda te gaan, maar wel in de juiste verhouding tot onze huidige werkgever en ook hun belangen en investeringen. Daarnaast moet het mogelijk zijn. Werken op dit continent vereist flexibiliteit. In een land waar alles draait om relaties maakt aanwezigheid het verschil. Onze werkzaamheden zijn vrijwillig van aard, ondanks de werkvergunning. Uw steun voorziet in ons levensonderhoud en daarmee ondersteunt u zowel onze als de missionair-diaconale werkzaamheden van de verschillende betrokken organisaties. Zie achtergronden voor meer informatie over de diverse organisaties.
Context van de burgeroorlog
We spreken nadrukkelijk onze hoop uit dat we het komende jaar ons werk kunnen blijven doen. Ethiopië verkeert nog steeds in een burgeroorlog. Regelmatig komen de veiligheidsberichten binnen, een voorraad en evacuatieplan is aangeraden. Zo mogen we dit weekend niet het huis uit vanwege een festival dat teveel spanningen met zich meedraagt. Met de bus naar huis is altijd met de deur op slot. De oorlog zelf geeft verschrikkelijke berichtgeving. De oorlog hangt als een zware deken over de stad en bedrukt de mensen. Naast de economische problemen en de pandemie die ook hier zijn tol eist. We zijn dankbaar dat we ons werk kunnen verrichten. We mogen een nieuwe generatie bijstaan en waar mogelijk perspectief bieden. De wereld is donker, maar we mogen getuigen van het Licht.
‘De HEERE is mijn Licht en mijn Heil, voor wie zou ik vrezen?’
11 september 2014
Melkam Addis Amet
Dat betekent vandaag goed nieuw jaar in Ethiopië. Nieuw jaar op 11 september? Ja, de Ethiopische jaartelling is anders dan de Nederlandse jaartelling. We leven hier sinds vandaag in 2014. John had al bedacht, dat als hij de Ethiopische jaartelling aanhoudt, even oud is als ik ben.
De Ethiopische orthodoxe (koptische) kerk gelooft dat Jezus 7 jaar eerder is geboren dan het jaar 0 van onze jaartelling. Dit heeft er ook mee te maken dat men hier gelooft dat Adam en Eva 7 jaar in het paradijs hebben gewoond. In ieder geval betekent het vandaag feest in Ethiopië. Overal zie je gele bloemen in het haar van de vrouwen en de Ethiopische vrouwen zijn getooid in lange witte jurken met gekleurd kant. Gisteren zagen we overal in Addis groepen met dieren die klaargemaakt werden voor de slachting. Kippen en hanen, schapen en ossen. En nadat we een paar weken geleden getuige waren van het slachten van een geit, werd er nu op de Bingham Academy een os geslacht. Nadat het eerste leed was geleden, was het interessant om te zien hoe de lappen vlees werden verdeeld over 10 kopers. Het kost hier een vermogen om een os te slachten, maar met Addis Amet gaat het om ‘’meat, meet en eat’’.
werkvergunning
Inmiddels zijn we al weer een maand actief op de Bingham Academy. Doordat de weg naar Uganda dicht is gebleven en er geen zicht is op wanneer de weg weer open gaat, is besloten om dit schooljaar op de Bingham Academy te blijven. Tenminste, als we een vergunning krijgen om les te geven en daarmee een werkvergunning kunnen bemachtigen. Dit heeft veel tijd in beslag genomen. Diverse documenten moesten worden vertaald en gelegaliseerd worden via Nederland, België en met toestemming om les te geven vanuit Amerika. Wonder boven wonder is dit afgelopen week goedgekeurd en konden we de werkvergunning aanvragen.
Hier ter plaatse was men zo verwonderd dat we toestemming uit Amerika hebben gekregen en dat het ook zo snel is gegaan. Mede hierdoor ervaren we bevestiging dat we hier mogen en moeten zijn.
Om een werkvergunning te krijgen, moeten we het land uit. De bedoeling is om eind september naar Kenia (buurland) te vliegen, net voordat ons toeristenvisum verloopt. De online aanvraag voor de vergunning is gedaan. We hopen en bidden dat het visum spoedig binnen is. Hier wachten we op dit moment nog op.
art teacher
John geeft lessen beeldende vorming aan kinderen van 11 t/m 17 jaar in het Engels. De Bingham Academy geeft les aan de hand van het Cambridge curriculum. Toch is er veel vrijheid. John is begonnen de leerlingen wat context van de kunstgeschiedenis bij te brengen.
Recent toen de zon wat langer scheen, nam hij de kinderen mee naar buiten. Op het terrein is er een kleine arena tussen de bomen. Om op die plek de Griekse cultuur uit te leggen om vervolgens de leerlingen aan het werk te zetten, is dan erg leuk. Op het terrein lopen ook hele grote schildpadden, die je dan in de verte voorbij ziet komen.
Soms geeft hij individueel les, zoals op het plaatje hierboven. Hij wordt geassisteerd door een Ethiopische vrouw die regelmatig verteld wat wel en niet normaal is in deze cultuur. Wel zo handig om in te burgeren als Burgers. Het lesgeven aan jongeren op deze leeftijd verschilt op een internationale school niet veel van Nederland. De leerlingen zijn blij dat de vacature na lange tijd weer is vervuld, met name de creatievelingen. Ook werkt John aan online lesmateriaal voor als er een klas in quarantaine moet.
Learning support
Hermina is 's ochtends bezig om de kinderen van 4 tot 6 jaar te observeren en te ondersteunen. Vaak is Engels niet hun moedertaal en dat maakt het leren lezen en schrijven best lastig. Daarnaast is het emotioneel pittig voor deze groep om regelmatig in diverse culturen te participeren. Ze kunnen daarom goed extra hulp gebruiken. Het is ontroerend om te zien als ze, soms geknield, openlijk hun kindernoden bij God brengen. Afgelopen week viel er een kleuterjuf uit en kon ze inspringen.
In deze cultuur is het goed om flexibel en beschikbaar te zijn voor alles wat er op dat moment wordt gevraagd. De middagen staan vooralsnog in het teken van inlezen in verpleegkundige protocollen, meedenken met Covid maatregelen, assisteren bij ‘ongelukjes’ op school en het regelen van documenten voor de werkvergunning.
REACTIES/VRAGEN
Het kan zijn dat u/jij een vraag hebt ter verduidelijking of uit belangstelling. Of u/jij wilt reageren op deze blog. We stellen een mail op prijs naar [email protected] of [email protected]
18 augustus 2021
Gearriveerd in Addis Abeba
Helaas is de weg naar Oeganda vooralsnog gesloten. De school op de compound blijft voorlopig dicht en daarmee is de situatie te onzeker om de doelen voor de korte termijn te behalen. Ondertussen hebben we vorige week bericht gekregen dat we welkom zijn op Bingham Academy in Addis Abeba. De academie voorziet in onderwijs aan Ethiopische kinderen uit het buitenland, kinderen van zendelingen en expats algemeen. Een echte internationale school die van oorsprong verbonden is aan de SIM. Elke medewerker leeft van giften vanuit de achterban. In overleg met het Thuisfrontteam betekende dat afscheid nemen van de Maranatha kliniek in Debre Zeit. We zijn dankbaar voor de tijd die we ontvingen en het werk dat we in de kliniek konden verrichten.
Vorige week zijn we voor de 5e keer in 6 weken verhuisd. We wonen nu op een compound in de hoofdstad. Elke morgen wordt het personeel dat op deze compound woont met een bus opgehaald en gaan we de drukke stad van 10 miljoen inwoners door. Het is vroeg als de bus arriveert, maar een wekker hoeven we niet te zetten. Vanaf 5 uur klinkt er het monotone geroep van de orthodoxe kerk door luidsprekers heen. We hopen dat we er op den duur doorheen slapen, maar tot nu toe kunnen we niet aan het geluid wennen. Overigens klinken deze luidsprekers de gehele dag door. Op weg naar en van de academie zie je diverse taferelen; mensen slapen onder een paar zeilen, kleurrijke markten met o.a. overheerlijke mango’s, een moeder met een kindje op haar arm klopt op je raam voor voedsel of geld, mensen rennen voor je auto langs, overal getoeter en regels voor het verkeer zijn ver te zoeken.
Recent keken we helemaal onze ogen uit. Het is hier regenseizoen en het doorgaans best fris. Dit duurt tot midden september. Nu had het zo hard gehageld en geregend in korte tijd dat de Akaki rivier was overstroomd. Aangezien Addis Abeba heuvelachtig is, waren de wegen ondergelopen. Diverse huizen stonden blank en er zijn zelfs doden gevallen. Op de terugweg zagen we wat van de waterschade. Het was een wonder dat we na 1,5 uur thuisgekomen zijn. De buschauffeur is maar blijven eten, anders stond hij op de terugweg nog een paar uur vast. Sommige auto’s stonden tot aan het handvat onder water. De volgende dag riep de school op tot een inzamelingsactie voor de meest getroffenen.
We hebben bijna de introductiedagen achter de rug vol van informatie, protocollen e.d. Na alle transitie van de afgelopen tijd is het best intens om de hele dag Engels te spreken en te horen in een totaal nieuwe cultuur en omgeving. Het duizelt ons soms als we thuiskomen, maar zijn ook dankbaar dat we voor een nu een taak hebben gekregen in een cross-culturele context, inclusief huisvesting. John hoopt volgende week te starten met lessen beeldende vorming en geschiedenis. Hermina voegt in bij de afdeling Learning Support; lesondersteuning van kleuters met een rugzakje en afnemen van assessments. Daarnaast werkt ze samen met het medische team in het geven van instructies, zoals Covid protocollen en EHBO. Bij impressie hebben we wat van deze ervaringen geplaatst.
Onderdeel van de protocollen die we met elkaar doornemen is o.a. crisismanagement. Dit kan een uitbraak zijn met quarantaine als gevolg, brand, maar onder de huidige omstandigheden wordt ook de politieke situatie gemonitord. Verschillende berichtgeving maakt het soms lastig om de situatie goed in te schatten, maar het is duidelijk dat de burgeroorlog nog gaande is en vooralsnog niet minder hevig is. We zijn dankbaar om nu onderdeel te mogen zijn van een organisatie die inmiddels al 81 jaar in de hoofdstad actief is.
30 juli 2021
Wachten en verwachten
In het Nederlands onderwijs leer je de kinderen dat multitasken tijdverlies is. Leren en tegelijkertijd je appjes controleren werkt immers niet echt. Hier in Ethiopië is multitasken vooral tijdwinst. Als je de waterkoker vult, kan je beter tussendoor wat uien snijden, want waterdruk kennen ze hier niet echt. Het water komt net als in vroegere tijden van boven af. Op bijna elk dak zie je dan ook een grote watertank staan van 1000 liter. Voor het openen van je mail kan je soms gerust 10 minuten uittrekken. Intussen dan maar wat worteltjes raspen. Graag kookt John wat dagen vooruit, want alles is wat bederfelijker. Johns kookkunsten worden hier gewaardeerd en neemt anderen weer werk uit handen.
Op de kliniek waren we voor een maaltijd uitgenodigd. Hermina was getuige hoe de geit geslacht werd die het weekend ervoor speciaal voor dit doel was gekocht. Voor Hermina bleek het goed om haar anatomie lessen weer eens op te halen. Alhoewel ze pas ging kijken toen ze zeker wist dat de geit helemaal stil lag. De maaltijden zijn erg fijn om elkaar en de cultuur beter te leren kennen en we zijn dankbaar voor de uitnodigingen vanuit de internationale gemeente alhier. We zijn dankbaar met deze vorm van transitie. We hoeven vooralsnog niet helemaal zelf het wiel uit te vinden en onze vriendin en de gemeente helpt ons op weg om de cultuur beetje bij beetje beter te begrijpen.
Het contrast tussen rijk en arm zal nog wel vaker genoemd worden. Hoewel we in een wat rijkere wijk verblijven, loop je zo de armere buurt in waar de huisjes uit golfplaten bestaan. Golfplaten zie je overal. Winkeltjes die uit golfplaten bestaan, zijn in principe nog een soort middenklasse vergeleken met de lagere klasse van winkeltjes van hout en zeil. Ze noemen je voortdurend ‘Forensi’. Dit stamt af van het woord Frank en hoort vooral bij de buitenlandse blanken. Buiten onweert het, het regenseizoen duurt nog wel even. Terwijl het in Nederland zomer is, lijkt het hier een soort herfst. De regen is belangrijk, want op het regenseizoen volgen maanden van droogte. De stroom is voor de derde keer uitgevallen vandaag, net als gisteren. Dan gaan de dingen weer wat trager. Net als deze week in het verkeer op weg naar een maaltijd. Een opstopping in de toch al zo overvolle wegen. Een stad ter grootte als Utrecht is er een enkele hoofdweg. De rest van de goede wegen bestaat uit klinkers, het merendeel is modderig. Maar op de hoofdweg zijn geen verkeersborden, geen lichten en ook geen strepen. Of het nu een vijf, vier of zesbaansweg is, zijn we nog niet uit. De rechtersstrook begon brutaal links in te halen, zo assertief dat er op een gegeven moment alleen nog maar sprake was van eenrichtingsverkeer. Toen stond het pas echt goed vast. Dat lijkt wel een beetje op onze situatie.
Er is aan onze situatie nog niet veel veranderd. We brengen nog altijd orde aan in onze bezigheden en bereiden ons verder voor op te nemen beslissingen. Daarnaast proberen we ons nuttig te maken. Hermina is met regelmaat actief in de kliniek met hulp en het geven van presentaties. John ondersteunt met koken, doet wat schilderwerkzaamheden en kan nog het een en ander ontwerpen voor in de kliniek. Bezig zijn tijdens het wachten is wat we hier leren. Wel hopen we nu op de zeer korte termijn meer te horen over de mogelijkheden richting Oeganda. Als het goed is komt er binnenkort bericht, al weet je hier dingen nooit helemaal zeker. Het belangrijkste tijdens het wachten is het gebed. Bidt u mee voor een geopende weg.
9 juli 2021: Geland
Inmiddels zijn we alweer drie dagen in Ethiopië. Volgende week willen we meer uitzoeken over onze voortgang naar Oeganda. Hoe is de situatie in het land en op de compound? De koffers blijven dan ook voor het grootste gedeelte ingepakt.
De reis naar Ethiopië mocht voorspoedig gaan. We hadden een vijfde koffer die we na vele pogingen niet konden bijboeken. Dit moest dus op Schiphol. De vrouw bij de balie was erg meelevend en we kregen de koffer zowaar gratis mee. De overstap op Wenen werd spannender naarmate de vertraging bij instappen steeds verder toenam. Eenmaal in de lucht bleef de aankomst tijd voor langere tijd onzeker. Het zag er naar uit dat het een overnachting in Wenen ging worden en dan? Gelukkig had het vliegtuig naar Ethiopië net genoeg vertraging. Van slapen kwam weinig terecht toen om 1 uur het licht aanging voor het avondeten. In de hoofdstad van Ethiopië, Addis Abeba werden we opgepikt voor onze bestemming in Debre Zeyt.
Deze blog (update) is bijgewerkt vanuit de Denbi-kliniek. In ons verblijf is een wat langere stroomstoring gaande. In de kliniek kan dat worden opgevangen. Hermina heeft zich al nuttig kunnen maken op de kraamafdeling en de poli. Gisteren ging ze mee met de ambulance en vandaag is ze weer op de poli om o.a. vitale functies te meten. John is vooral de planning aan het maken, diverse studieactiviteiten en heeft gisteren gewerkt aan een poster voor borstvoeding. Het is wel bijzonder dat in deze kliniek een poster hangt met informatie over oogontsteking en de posters over de ontwikkeling van het kind in de baarmoeder die John een paar jaar geleden ontworpen heeft. Er is hier van alles te doen en volgende week kan John wat praktische zaken schilderen in de kliniek. We genieten van de mensen hier, weten ons gastvrij onthaald en het lokale eten is heerlijk. We voelen ons zeer gezegend en zijn dankbaar voor de vele gebeden. We zijn ook dankbaar voor onze verblijfplaats en het weerzien van onze goede vriendin, die hier al jaren zit en waar we veel van mogen leren over de mensen en de cultuur.
Zoveel indrukken.
Soms zegt een beeld meer woorden.
Op impressies ziet u de recent genomen foto's.
1 juli 2021: LOCKDOWN UGANDA – TUSSENSTOP ETHIOPIË – een onverwachte wending
Dat hadden we niet verwacht… op het moment dat wij onze eerste presentatie samen hielden over het werk op Noahs Ark werd er op 26 juni door de president in Uganda een totale lockdown afgekondigd. We hoorden geruchten dat de COVID toenam, maar dat het zover zou komen dat het land min of meer op slot zou gaan, dat hadden we niet verwacht. Misschien dat we nog wel konden arriveren, maar dan … misschien zouden we 2 weken in een quarantainegebouw van de overheid moeten, we kunnen niet reizen met openbaar vervoer, om 19 uur mag niemand meer op straat zijn, de scholen en kerken zitten dicht, ook op de compound, de mensen slapen op de markt, omdat ze niet meer mogen reizen en toch moeten eten, etc. Juist op het moment dat we op het punt stonden om alles achter ons te laten; ons huisje opgezegd, onze baan achter ons gelaten, van de meeste mensen afscheid genomen, de koffers ingepakt … wat nu?
Na overleg met diverse mensen in Oeganda, Ethiopië, ons thuisfrontteam en de organisatie InToMission hebben we besloten om de reis om te boeken naar Ethiopië voor een tussenstop. Vorige week donderdag ging daarom een streep door onze planning en zijn we naar den Haag gegaan om een visum voor Ethiopië aan te vragen. Dat kon niet online, want het systeem was plat gelegd vanwege de verkiezingen in het land. Gelukkig kregen we onze visum nog diezelfde dag.
De bedoeling is nu dat we 6 juli aankomen in Ethiopië en daar tot eind juli blijven tot de lockdown van 42 dagen in Uganda voorbij is. Op deze manier zitten we alvast in de buurt (nog ongeveer 2 uur vliegen naar Uganda). We kunnen alvast wennen aan Afrikaanse gewoonten, onze vriendin bemoedigen, hulp bieden in het ziekenhuis waar zij werkzaam is en nog een beetje uitrusten van de afgelopen periode. We hebben een keuze moeten maken met de informatie die we nu hebben. We hebben er vrede mee, alhoewel het idee nog wel een beetje wennen is … Wat zal er in het volgende hoofdstuk staan?
14 juni 2021: Voorbereidingen reis
Begin juli hopen we naar Oeganda te gaan. We zijn druk bezig met de voorbereiding van onze reis. Ons leven staat momenteel in het teken van afscheid nemen, ontspullen, regelen, afronden en onze koffers inpakken. Steeds staan we voor keuzemomenten: Zullen we dit bewaren? Nemen we dit mee? Vergeten we niets? Soms worden onze emoties geprikkeld door iets wat we 20 jaar geleden ook in onze handen hadden. Als we afscheidskleurplaten, meelevende kaarten of bezoekjes ontvangen.
Het helpt dat ons knusse huisje steeds kaler wordt. We leven nu al een beetje in twee werelden.
Van veel mensen hebben we inmiddels fysiek afscheid genomen. Onwerkelijk is het nog en we beseffen het nog niet goed dat we straks alleen online contact kunnen hebben. Wat voelen we dat we veel van familie, vrienden, broeders en zusters houden.
We zien er naar uit om verschil te gaan maken in het leven van baby's en kinderen die van niemand iemand moeten worden. Of mogen worden, met hulp van volwassenen. Volwassenen die van hen houden en hen (op)voeden. John in het onderwijs, Hermina in de gezondheidszorg. Hoe het zal gaan weten we nog niet. Het hoeft ook niet, we gaan stap voor stap. Eerst de stap naar het vliegveld. We houden u en jou op de hoogte via deze blog.
Wilt u meer weten over de organisatie waar we naar toe gaan?
Neem gerust een kijkje op de site van NACMU, Noahs Ark Children Ministry Uganda:
Wilt u onze ervaringen volgen? Hieronder kan u/ jij zich inschrijven voor de blog.